ندرم تونل کارپال (CTS) عارضه‌ای نسبتاً معمول در ناحیه دست و انگشتان است که باعث ایجاد احساس سوزش، گزگز، بی‌حسی و در پاره‌ای مواقع درد در این ناحیه می‌شود. معمولاً این علائم به‌صورت تدریجی نمایان شده و در شب شدت بیشتری پیدا می‌کنند. علائم مذکور بر روی انگشتان شست، نشانه و میانه دیده و احساس می‌شود.
علائم سندرم تونل کارپال
مهم‌ترین علامت سندروم تونل کارپال (CTS) فشردگی و آسیب‌دیدگی عصب میانی است.
عصب میانی از میان تونل کارپال در مچ دست عبور کرده و وظیفه آن کنترل بعضی حرکات شست و کنترل احساسات شست و دو و نیم انگشت بعدی آن است.
علائم سندرم تونل کارپال به‌صورت تدریجی نمایان شده و معمولاً در شب و صبح زود شدت بیشتری پیدا می‌کنند.
سه علامت مهم این سندرم عبارتند از:
گِزگِز کردن
بی‌حسی
درد
این علائم در محل‌های زیر بروز می‌کند:
انگشت شست
انگشت نشانه
انگشت میانی
نصف انگشت حلقه
در بعضی مواقع ممکن است احساس گزگز، درد و بی‌حسی به قسمت‌های دیگر هم کشیده شود.
این علائم در یک یا هر دو دست دیده می‌شود اگرچه در غالب اوقات نهایتاً هر دو دست را تحت تأثیر قرار می‌دهد.
استفاده از دستان
افرادی که دچار سندرم تونل کارپال هستند اغلب از اینکه مرتباً اشیا از دستشان می‌افتد شکایت دارند.
در بسیاری از موارد در اثر سندرم تونل کارپال، چابکی که درواقع توانایی استفاده از دستان برای انجام صحیح وظایف خاصش می‌باشد، کاهش می‌یابد. همچنین شما متوجه خواهید شد توانایی انگشتان در انجام برخی از کارها نظیر تایپ کردن و بستن دکمه‌ها کاهش یافته است.
علل سندرم تونل کارپال
سندرم تونل کارپال به دلیل فشردگی (له‌شدگی) عصب میانی به وجود می‌آید.
عصب میانی دو وظیفه مهم بر عهده دارد که عبارتند از:
دریافت و انتقال حس‌های حرکتی- مانند احساس لمس کردن از دست به مغز
دریافت و انتقال سیگنال‌های عصبی- از مغز به دست، کنترل حرکتی
هرگونه فشار بر عصب میانی باعث ایجاد اختلال در سیگنال‌های عصبی شده و بر حس لامسه و حرکات دست تأثیر می‌گذارد. درصورتی‌که تونل محل عبور عصب میانی، متورم شده یا در طول زمان تنگ شود باعث افزایش فشار به این عصب می‌شود.
افزایش خطراین بیماری(سندروم تونل کارپ)
در بسیاری از مواقع علل فشردگی عصب میانی نامشخص است. بااین‌حال بسیاری از علل ممکن است باعث ایجاد سندرم تونل کارپال شوند که عبارتند از:
سابقه خانوادگی(سندروم تونل کارپ)
بیماری‌های خاص نظیر دیابت، کم‌کاری غده تیروئید یا رماتیسم مفاصل
بارداری
برخی جراحات و آسیب‌دیدگی‌ها در مچ دست
فعالیت‌های خاص
درمان سندرم تونل کارپال
درمان سندرم تونل کارپال به شدت بیماری و مدت‌زمان بروز بیماری بستگی دارد. اگر سندرم تونل کارپال به دلیل وجود برخی بیماری‌های مهم مثل رماتیسم مفاصل باشد با بهبود بیماری مذکور علائم سندرم نیز باید بهبود یابد.
روش‌های درمانی متعددی برای سندرم تونل کارپال در کلینیک طب فیزیکی و توان‌بخشی پیشگام وجود دارد که در زیر به آن‌ها اشاره‌شده است.
باید از انجام هرگونه فعالیتی که باعث تشدید علائم این بیماری می‌شود خودداری گردد.
درصورتی‌که شغل شما به گونه است که در آن باید از صفحه کلید کامپیوتر استفاده کنید با تغییر در محل کار به احتمال زیاد علائم بیماری بهبود پیدا خواهد کرد.
درمان‌های غیر جراحی
به‌غیراز مواردی بسیار ضروری برای جراحی، غالباً در ابتدا درمان‌هایی نظیر استفاده از مچ‌بند یا تزریق کورتیکواستروئید توصیه و تجویز می‌شود.
مدارک کافی مبنی بر تأثیر داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی (NSAID) مانند ایبوپروفن برای درمان سندرم تونل کارپال و یا استفاده از داروی مدر برای بهبود احتباس مایعات در بدن وجود ندارد.
مچ بند
مچ‌بند برای ثابت نگه‌داشتن و جلوگیری از حرکت مچ به‌کاربرده می‌شود.
مچ‌بند نباید به‌طور مستقیم روی تونل کارپال فشار بیاورد.
مچ‌بند از خم شدن مچ که باعث افزایش فشار روی عصب میانی و بدتر شدن علائم می‌شود، جلوگیری می‌کند.
باید توجه داشت که بهبود علائم بیماری با استفاده از مچ‌بند باید ظرف مدت چهار هفته نمایان شود. در کلینیک پیشگام، ین ما مچ‌بند مناسب با شرایط شما را برایتان تجویز خواهند کرد.
کورتیکواستروئیدها
کورتیکواستروئیدها نوعی از داروهای استروئیدی به شمار می‌آیند. استروئیدها نوعی هورمون هستند که در بدن به‌طور طبیعی تولید می‌شوند. آن‌ها مواد شیمیایی قوی‌ای هستند که به کاهش التهاب کمک می‌کنند.
اگر مچ‌بند جواب نداد، احتمالاً کورتیکواستروئید تجویز می‌شود. کورتیکواستروئید ها به‌صورت قرص استفاده می‌شوند ولی برای سندرم تونل کارپال تزریق مستقیم کورتیکواستروئید در مچ دست تجویز می‌شود.
معمولاً یک مرتبه تزریق برای شروع درمان تجویز می‌شود. اگر یک‌بار تزریق جواب داد و باعث بهبودی شد ولی بیماری دوباره عود کرد، درمان مشابه دوباره تکرار می‌شود.
درمان‌های مکمل
برخی از روش‌های مکمل که برای درمان درد ناشی از سندرم تونل کارپال ایجاد می‌شوند عبارتند از:
طب سوزنی
فیزیوتراپی
لیزر درمانی
تمرینات ورزشی
قبل از هرچیز باید متذکر شد که چنانچه به سندرم تونل کارپال یا مچ درد مبتلا شده‌اید پیش از هر چیز باید به دست خود استراحت بدهید. این استراحت مادامی‌که گزگز انگشتان ادامه دارد باید تداوم داشته باشد و پس‌ازآن باید با نظر پزشک به ورزش‌های زیر برای تقویت عضلات مچ دست پرداخت:
خم نمودن مچ دست به سمت جلو:
این حرکت باید به‌صورت آرام و ملایم بوده و حدود ۵ ثانیه مچ دست را در این وضعیت قرار دهید. این حرکت باید روزی سه بار و هر بار ۱۰ مرتبه تکرار شود.
خم نمودن مچ دست به سمت عقب:
این حرکت باید به‌صورت ملایم و آرام باشد و ۵ ثانیه در این وضعیت قرار گیرد. این حرکت نیز باید سه بار در روز و هر بار ۱۰ مرتبه تکرار شود.
حرکت به پهلوی مچ دست:
در این حرکت مچ دست آسیب‌دیده باید به‌آرامی به پهلو حرکت داده شده و به مدت ۵ ثانیه در این وضعیت بماند و دوباره به حالت اول برگردد. این حرکت را باید فرد سه بار در روز و هر بار ۱۰ مرتبه انجام دهد.
حرکت کششی مچ دست:
در این حرکت لازم است هر دو کف دست را روی یک میز قرار داده و به‌آرامی وزن خود را به روی مچ دست منتقل نمایید و به دستان خود تکیه دهید. هر با این حرکت را ۱۵ تا ۳۰ ثانیه انجام داده و سه بار در روز این حرکت را تکرار نمایید.
کشش مچ دست:
در این حرکت لازم است مچ آسیب‌دیده توسط مچ سالم به جلو و عقب کشیده شود و هر کدام ۱۵ تا ۳۰ ثانیه به طول انجامد و هر یک از این حرمت‌ها را دوبار در روز انجام شود.
باز کردن و بستن انگشتان:
انگشتان در دست آسیب‌دیده را باز کرده و به نمایید آرامی بر روی مفصل میانی انگشتان خم به‌طوری‌که ۵ ثانیه در این حالت قرار گیرد. لازم است این حرکت سه بار و هر بار ۱۰ مرتبه انجام شود.
خم کردن مچ دست آسیب‌دیده و جلو و به عقب:
در این حرکت لازم است یک لیوان و یا قوطی را با کف دست گرفته و به سمت بالا و پایین نگه‌دارید. لازم است این حرکت ۵ ثانیه طول بکشد و سه بار در روز و هر بار ۱۰ مرتبه انجام شود.
تقویت انگشتان دست آسیب‌دیده:
در این حرکت یک توپ پلاستیکی نرم باید به مدت ۵ ثانیه فشرده شود. بهتر است این حرکت ۱۰ بار در روز انجام شود.
در تصویر زیر به بهترین شکل نحوه انجام ورزش‌های مذکور نمایش داده‌شده است:
عمل جراحی تونل کارپال
جراحی معمولاً برای زمانی تجویز می‌شود که درمان‌های دیگر کاهش علائم سندرم تونل کارپال جواب نمی‌دهد.
سندروم تونل کارپال چیست؟
سندرم تونل کارپال (Carpal Tunnel Syndrome) یا نشانگان مجرای مچ دستی، بیماری شایعی است که موجب درد، بی‌حسی و حس سوزن سوزن و مور مور در دست و بازو می‌شود.
این مشکل هنگامی بروز پیدا می‌کند که فضا برای یکی از اعصاب اصلی دست به نام «عصب میانی» یا «عصب مدین» در مچ دست یا تونل کارپال تنگ شود. در بیشتر بیماران، وضعیت سندرم تونل کارپال با گذشت زمان بدتر می‌شود، بنابراین تشخیص زود هنگام و درمان آن می‌تواند اهمیت زیادی داشته باشد. در اوایل بروز بیماری، اغلب با کارهای ساده‌ای مانند پوشیدن بریس (ارتوز) یا اسپلینت (آتل) مچ دست یا پرهیز از برخی فعالیت‌های خاص درد التیام پیدا می‌کند.
با این حال، اگر فشار بر روی عصب میانی ادامه پیدا کند، منجر به آسیب عصبی و بدتر شدن علائم می‌شود. ممکن است برای جلوگیری از آسیب‌دیدگی دائمی، یک عمل جراحی انجام شود تا فشار را از روی عصب میانی بردارد.
آناتومی تونل کارپال
سقف تونل کارپال نواری از بافت همبندی محکم است و سبب می شود این فضا بسیار سفت و سخت شود و ظرفیت کمی برای کشش یا افزایش حجم داشته باشد.
تصویر آناتومی سندروم تونل کارپال
تونل کارپال از عصب میانی و تاندون‌های فلکسور یا خم‌کننده انگشتان محافظت می‌کند.
عصب میانی یکی از اعصاب اصلی دست به شما می‌رود. منشاء عصب میانی به تعدادی از ریشه‌های عصبی گردنی بازمی‌گردد.این ریشه‌ها با هم تشکیل یک عصب واحد را در بازو می‌دهند. عصب میانی از بازو و ساعد پایین می‌آید، از تونل کارپال در مچ دست می‌گذرد و به کف دست و انگشتان می‌رسد. این عصب حس را به انگشتان شست، اشاره، میانی و انگشت حلقه می‌رساند.
این عصب همچنین عضلات اطراف انگشت شست را کنترل می‌کند. تاندون هایی که شست و سایر انگشتان دست را خم می‌کنند نیز از تونل کارپال می‌گذرند. به این تاندون‌ها اصطلاحا «تاندون‌های فلکسور» گفته می‌شود.
سندرم تونل کارپال زمانی بروز پیدا می‌کند که فضای تونل تنگ شده و به عصب میانی فشار وارد شود. این فشار غیر طبیعی بر عصب می‌تواند منجر به درد، بی‌حسی، سوزن سوزن شدن و ضعف در دست شود.
علل سندروم تونل کارپال
بیشتر موارد سندرم تونل کارپال ناشی از ترکیبی از چند عامل هستند. تحقیقات نشان داده است که زنان و افراد مسن بیشتر در معرض ابتلا به این بیماری قرار دارند.
علت به وجود آمدن سندروم تونل کارپال
سندرم تونل کارپ هنگامی بروز پیدا می‌کند که فضا برای عصب میانی در تونل کارپال فشرده یا تنگ شود.
سایر عوامل خطر برای سندرم تونل کارپال عبارتند از:
وراثت
وراثت احتمالا از عوامل مهم است. ممکن است تونل کارپال در برخی از افراد کوچک‌تر از حد معمول باشد یا اینکه برخی مشکلات آناتومیکی موجب تغییراتی در فضای عصب شود. نهایتا این صفات می‌تواند به صورت ارثی در اعضای خانواده وجود داشته باشد.
استفاده زیاد از دست
تکرار حرکات یکسان یا فعالیت مداوم مچ دست و دست برای مدت طولانی می‌تواند وضعیت تاندون‌ها را بدتر کرده و موجب تورم شود و به عصب فشار وارد کند.
سندروم تونل کارپال در بارداری
وضعیت قرارگیری دست و مچ دست: انجام فعالیت‌هایی که نیاز به خم‌شدگی شدید یا کشیدگی دست و مچ برای مدت طولانی باشند، می‌تواند فشار زیادی را روی عصب وارد کند.
بارداری: تغییرات هورمونی در دوران بارداری نیز می‌تواند موجب تورم در تونل کارپال شود.
مشکلات سلامتی: دیابت، روماتیسم مفصلی و کم‌کاری تیروئید از بیماری‌هایی هستند که با سندرم تونل کارپال همراه هستند.
نشانه های ابتلا به سندروم تونل کارپال
علائم و نشانه‌های سندرم تونل کارپال ممکن است شامل موارد زیر باشد:
بی‌حسی، سوزن سوزن شدن، درد ابتدا در انگشت شست و اشاره، سبابه و حلقه
حس شوک مانند گاه گاهی که به انگشت شست و اشاره، سبابه و حلقه می‌رسد
درد یا سوزن سوزن شدن که ممکن است از ساعد به سمت شانه حرکت کند
ضعف و سستی در دست که ممکن است انجام حرکات ظریفی مانند بستن دکمه‌های لباس را با دشواری همراه کند.
افتادن وسایل از دست به دلیل ناتوانی و ضعف، بی‌حسی یا کاهش حس عمقی (حسی که فرد به وسیله‌ی آن حرکت و موقعیت اعضای بدن خود را درک می‌کند)
در اکثر موارد، علائم سندرم تونل کارپال به تدریج و بدون آسیب خاصی شروع می‌شود. بسیاری از بیماران در ابتدا متوجه می‌شوند که علائم بیماری آنان ظاهر و گاهی از بین می‌رود. با این حال، با بدتر شدن وضعیت، علائم ممکن است به دفعات بیشتری بروز پیدا کرده یا برای مدت طولانی‌تری ادامه یابد.
نشانه‌های سندرم تونل کارپال
علائم شبانه نیز بسیار رایج است. از آنجایی که بسیاری با مچ دست خم می‌خوابند، این علائم ممکن است فرد را در طول شب از خواب بیدار کند. در طول روز، علائم اغلب هنگام نگه داشتن وسیله‌ای مانند تلفن همراه، فرمان اتومبیل، کتاب برای مدت طولانی در حالی که مچ دست به جلو یا عقب خم شده بروز پیدا می‌کند. بسیاری از بیماران گزارش داده‌اند که حرکت دادن دست یا لرزاندن آن به تسکین علائم کمک می‌کند.
تشخیص سندرم تونل کارپال چگونه است؟
برای تشخیص سندرم تونل کارپال این موارد انجام می‌پذیرد.
معاینه بدنی
در طول وقت معاینه، پزشک در مورد وضعیت سلامتی و سابقه بیماری و علائم آن از بیمار سوالاتی بپرسد. پزشک دست و مچ دست را به دقت معاینه می‌کند و برخی تست‌های جسمانی را انجام می‌دهد. در طی این تست‌ها، پزشک این اقدامات را انجام می‌دهد:
عصب میانی داخل مچ دست را فشار داده یا به آن ضربه می‌زند تا ببیند که موجب بی‌حسی، سوزن سوزن شدن در انگشتان بیماری می‌شود یا خیر (نشانه تینل)
مچ دست بیمار را در حالت انعطاف یافته خم می‌کند و نگه می‌دارد تا بی‌حسی و سوزن سوزن شدن دست را آزمایش کند
بیمار با چشمان بسته وسایل خاصی را لمس می‌کند تا حساسیت نوک انگشتانش آزمایش شود
بررسی ضعف عضله در پایه انگشت شست
بررسی آتروفی یا تحلیل‌رفتگی عضلانی در عضلات پایه انگشت شست. در موارد حاد، این عضلات ممکن است به وضوح کوچک‌تر شده باشند.
آزمایش بیماری سندروم تونل کارپال
برای انجام تست تینل، پزشک روی عصب مدیان در ناحیه مچ دست فشار وارد کرده یا به آن ضربه می‌زند.
انجام آزمایشات
آزمایش‌های الکتروفیزیولوژی
این آزمایش‌ها به پزشک کمک می‌کند تا عملکرد عصب میانی برای بررسی کرده و میزان فشار وارد شده بر عصب را مشخص کند. این آزمایشات همچنین به پزشک کمک می‌کند تا تشخیص دهد که آیا نوروپاتی (بیماری اعصاب محیطی) یا سایر بیماری‌های مربوط به فشرده شدن اعصاب حسی در علائم شما نقشی دارند یا خیر.
آزمایش‌های الکتروفیزیولوژی ممکن است شامل موارد زیر باشد:
آزمایش هدایت عصب (NCV)
در این آزمایش انتقال سیگنال‌های اعصاب دست و بازو اندازه‌گیری می‌شود و اختلال عملکردی اعصاب برای هدایت سیگنال‌ها تشخیص داده می‌شود. آزمایش هدایت عصب به پزشک کمک می‌کند تا شدت عارضه و درمان مناسب برای آن را تشخیص دهد.
الکترومیوگرام (EMG)
در آزمایش الکترومیوگرام فعالیت الکتریکی عضلات اندازه‌گیری می‌شود. نتایج آزمایش الکترومیوگرام می‌تواند نشان دهد که مشکل فرد عصبی یا عضلانی است.
آزمایش الکترومیوگرام
نمای نزدیکی از الکترومیوگرام با آزمایش هدایت عصب
سونوگرافی: دستگاه سونوگرافی از امواج فراصوت برای تصویربرداری از استخوان و بافت‌های بدن استفاده می‌کند. پزشک ممکن است از تصویربرداری سونوگرافی مچ دست برای ارزیابی وضعیت عصب میانی و علائم فشرده شدن اعصاب استفاده کند.
تصویربرداری اشعه ایکس: اشعه ایکس برای تصویربرداری از بافت‌های استخوانی به کار می‌رود. چنانچه بیمار حرکات مچ دست محدود یا اینکه درد داشته باشد، پزشک ممکن است برای تشخیص آسیب رباط یا شکستگی و آرتروز از تصویربرداری اشعه ایکس استفاده کند.
ام‌آرآی (MRI): ام‌آرآی برای تصویربرداری از بافت‌های نرم بدن به کار می‌رود. تصویربرداری ام‌آرآی به پزشک کمک می‌کند علت بروز علائم یا بافت‌های غیر طبیعی که بر عصب میانی تاثیر گذاشته‌اند را پیدا کند. تصویربرداری ام‌آرآی همچنین به پزشک کمک می‌کند تا مشکلاتی که ممکن است در خود عصب وجود داشته باشند مانند زخم، آسیب‌دیدگی یا تومور را پیدا کند.
راه های درمان سندرم تونل کارپال
اگرچه روند پیشرفت سندرم تونل کارپال برای بسیاری تدریجی است، اما چنانچه هیچ درمانی به کار نرود، به مرور وضعیت فرد بدتر می‌شود. به همین جهت، مهم است که پزشک در مراحل اولیه‌ی پیشرفت بیماری وضعیت را ارزیابی کرده و علائم را تشخیص دهد. پزشک در مراحل اولیه‌ی پیشرفت بیماری می‌تواند با درمان‌های صحیح روند پیشرفت بیماری را آهسته یا کاملا متوقف کند.
درمان‌های غیرجراحی
در صورت تشخیص و درمان زودهنگام، علائم سندرم تونل کارپال اغلب بدون جراحی برطرف می‌شوند. با این حال، اگر پزشک موفق بت تشخیص قطعی نشود یا علائم فرد خفیف باشند، پزشک ممکن است درمان‌های غیر جراحی را توصیه کند.
درمان‌های غیر جراحی ممکن است شامل موارد زیر باشد:
بریس یا اسپلینت: پوشیدن بریس یا اسپلینت در طول شب از خم شدن مچ دست در خواب جلوگیری می‌کند. نگه داشتن مچ دست در حالت مستقیم یا بدون حرکت باعث کاهش فشار بر عصب تونل کارپال می‌شود. همچنین بهتر است در انجام فعالیت‌هایی که باعث تشدید علائم می‌شود از اسپلینت استفاده شود.
بریس سندروم تونل کارپال
صاف نگه داشتن مچ دست به وسیله بریس یا اسپلینت باعث کاهش فشار بر عصب میانی می‌شود.
داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی: داروهایی مانند ایبوپروفن و ناپروکسن می‌توانند به تسکین درد و التهاب کمک کنند.
تغییر فعالیت‌ها
علائم عموما زمانی بروز پیدا می‌کند که دست و مچ دست برای مدت طولانی در یک وضعیت قرار گیرد، خصوصا هنگامی که مچ دست خم یا کشیده شود. اگر شغل یا فعالیت‌های تفریحی فرد به شکلی باشد که موجب تشدید علائم شود، تغییر یا اصلاح این فعالیت‌ها می‌تواند به توقف یا کاهش این علائم کمک کند.
تمرینات لغزشی عصبی
برخی بیماران ممکن است از تمریناتی بهره ببرند که به آزادتر کردن محدوده حرکات تونل کارپال کمک کند. ممکن است تمرینات یا ورزش‌های خاص توسط پزشک معالج به بیمار توصیه شود.
تزریق استروئید
کورتیکواستروئید یا کورتیزون یک ماده ضد التهاب قوی است که داخل تونل کارپال تزریق می‌شود. اگرچه تزریق استروئید در اغلب موارد به کاهش درد کمک کرده و از عود ناگهانی علائم جلوگیری می‌کند، اما تاثیر آن گاهی موقتی است. تزریق کورتیزون ممکن است برای تشخیص سندرم تونل کارپال نیز به کار رود.
تزریق استروئید برای سندروم تونل کارپال
تزریق استروئید درون تونل کارپال ممکن است که برای مدتی از علائم بکاهد
↑ جراحی سندروم تونل کارپال
چنانچه درمان‌های غیر جراحی نتوانند موجب التیام علائم بیمار شوند، پزشک ممکن است به عمل جراحی روی بیاورد. تصمیم مبنی بر عمل جراحی به شدت علائم، میزان درد و بی‌حسی در دست بیمار بستگی دارد.
در مواردی که بیمار برای مدت طولانی دارای بی‌حسی یا ضعف مفرط عضلات شست است، پزشک جهت جلوگیری از آسیب‌های جبران‌ناپذیر عمل جراحی را به بیمار پیشنهاد می‌دهد.
روش های عمل جراحی برای درمان سندروم تونل کارپال
به عمل جراحی که برای درمان سندرم تونل کارپال انجام می‌گیرد، «آزادسازی تونل کارپ» گفته می‌شود. برای انجام این عمل جراحی دو روش به کار می‌رود. اما هدف هر دو عمل برداشتن فشار از روی عصب میانی با برش رباطی است که سقف تونل را تشکیل می‌دهد.
جراحی سندروم تونل کارپال
در طی عمل جراحی آزادسازی تونل کارپال، لیگامنت عرضی کارپال (سقف تونل) برش داده می‌شود تا فضای بیشتری برای عصب و تاندون‌ها به وجود بیاید.
آزادسازی تونل کارپال
در طی عمل جراحی، برش کوچکی در کف دست داده می‌شود و پزشک بخش داخلی دست و مچ دست را از طریق این برش مشاهده می‌کند. طی این عمل جراحی دو بخش لیگامان عرضی کارپال (سقف تونل) از هم جدا می‌شوند. این کار باعث افزایش حجم تونل و کاهش فشار بر عصب میانی می‌شود.
جراحی آزادسازی تونل کارپال به روش آندوسکوپی
در جراحی به روش آندوسکوپی، پزشک یک یا دو برش پوستی کوچک ایجاد کرده و از میان آن دوربین مینیاتوری (آندوسکوپ) را عبور می‌دهد و درون دست و مچ را مشاهده می‌کند. پزشک با استفاده از یک تیغ مخصوص به روشی مشابه آزادسازی تونل کارپ، لیگامان عرضی کارپ را آزاد می‌کند.
نتایج هر دو روش جراحی یکسان است. با این حال، هر کدام مزایا و معایب خاص خود را دارند. پزشک پس از صحبت با بیمار روش جراحی مناسب را انتخاب می‌کند.
جراحی سندروم تونل کارپال با آندوسکوپی
در این عکس، آندوسکوپی را مشاهده می‌کنید که به درون دست بیمار فرستاده شده است. برای این کار برش کوچکی در کف دست داده می‌شود.
دوران نقاهت پس از عمل جراحی تونل کارپال
بلافاصله پس از عمل جراحی، به بیمار توصیه می‌شود که دستان خود را بالاتر از قلب نگه دارد و انگشتان دست را نیز به منظور جلوگیری از سفتی حرکت دهد.
بعد از عمل جراحی، بیمار باید انتظار درد، ورم و سفتی را داشته باشد. درد جزئی در ناحیه‌ی کف دست ممکن است که برای چند هفته تا چند ماه ادامه داشته باشد. قدرت دست برای برداشتن یا گرفتن وسایل با انگشتان معمولا حدود ۲ تا ۳ ماه بعد از عمل جراحی بازمی‌گردد. با این حال، امکان دارد که قدرت برداشتن و گرفتن دست در حدود ۶ تا ۱۲ ماه پس از عمل جراحی هم بهبود پیدا نکند.
ممکن است بیمار مجبور باشد برای چندین هفته از یک بریس یا اسپلینت برای مچ دست استفاده کند. با این وجود، بیمار می‌تواند فعالیت‌های سبک را انجام دهد. همچنین مدت کمی پس از عمل جراحی، فرد مجاز است که رانندگی، فعالیت‌های شخصی، بلند کردن، گرفتن و برداشتن وسایل را انجام دهد. پزشک در مورد زمان بازگشت به سرکار و همین‌طور برخی محدودیت‌ها در زمان کار دستورالعمل‌ها و توضیحاتی به بیمار می‌دهد.
عوارض عمل جراحی سندروم تونل کارپال
اگرچه هر عمل جراحی عوارض خاص خود را دارد، اما پزشک سعی می‌کند تا جای ممکن از عوارض بکاهد. رایج‌ترین عوارض عمل جراحی آزادسازی تونل کارپال عبارتند از:
خون‌ریزی
عفونت
جراحت یا آسیب‌دیدگی عصب
سخن آخر
برای اغلب بیماران عمل جراحی موجب برطرف شدن علائم سندرم تونل کارپال می‌شود. با این حال، بهبودی تدریجی است و ممکن است بهبودی کامل حتی تا ۱ سال نیز طول بکشد.
چنانچه بیمار برای مدتی بیش از ۲ ماه درد و ضعف مفرطی داشت، پزشک ممکن است او را به فیزیوتراپیست دست ارجاع دهد تا بهبودی را به حداکثر برساند. چنانچه فرد دچار بیماری دیگری باشد که موجب درد یا سفتی دست یا مچ مانند ورم مفاصل یا التهاب تاندون می‌شود، ممکن است سرعت بهبودی کلی به آهسته شود.
مشاوره رایگان با ی فیزیوتراپی مزین:تلفن های تماس:
آدرس مراکز درمانی فیزیوتراپی مزين :
١) تهران، بام سعادت آباد، بلوار حق شناس، برج آرک طبقه همکف
٢) تهران، بام سعادت آباد، بلوار حق شناس، برج آرک طبقه همکف
بدون دیدگاه